🐆 Ziemie Polskie Po Kongresie Wiedeńskim Mapa

Na kongresie była też delegacja Francji, wysłana przez Ludwika XVIII. Przewodniczył jej Charles Talleyrand. Wbrew przekonaniu o tym, iż Kongres Wiedeński zapewnił na długo Europie pokój, już w latach 20. XIX wieku doszło do szeregu powstań narodowowyzwoleńczych i rewolucji społecznych (Grecja, Rosja, Belgia, Francja). Pojęcia. Ziemie przyłączone do Rosji w pierwszej połowie 17 wieku to tereny na granicy z Cesarstwem Rosyjskim w okolicach miast Starodub i Biała. Ziemie przyłączone do Rosji po powstaniu Chmielnickiego to obszerny pas ciągnący się od Kijowa w dół na południe, zawierając miasta Hadzicz, Perejesław aż prawie do wybrzeża Morza Czarnego. Ziemie Zabrane, czyli ziemie litewsko‑ruskie), przyłączone do Cesarstwa Rosyjskiego. Wskaż Wilno. Królestwo Polskie zostało utworzone na kongresie wiedeńskim w 1815 roku, dlatego potocznie nazywano je Kongresówką. Ziemie polskie po kongresie wiedeńskim (1815-1918) Królestwo Polskie i ziemie zabrane [ edytuj | edytuj kod ] Cesarze rosyjscy używali m.in. tytułów cesarza Kijowa, króla Polski (w dokumentach rosyjskojęzycznych Царь Польский ) [a] , wielkiego księcia Litwy, Podola i Wołynia, księcia Inflant , Kurlandii , Semigalii Jan i Jędrzej Śniadeccy 1816 Represje po powstaniu listopadowym rozwiązanie Towarzystwa Przyjaciół Nauki zamknięcie: *uniwersytetu w Warszawie *uniwersytetu w Wilnie *Liceum Krzemienickiego Dziękuję za uwagę Joachim Lelewel Cyprian Kamil Norwid Wolne miasto Kraków powstanie Study with Quizlet and memorize flashcards containing terms like Tereny zagarnięte przez Rosję w wyniku rozbiorów Polski (tak je nazwano po kongresie wiedeńskim), Królestwo Polskie, Ziemie zabrane, Inaczej królestwo polskie, królestwo kongresowe. Państwo utworzone decyzją kongresu wiedeńskiego połączone unią personalną z Rosją and more. Zabezpieczone: wymagania klasa 7DL – Ziemie polskie po kongresie wiedeńskim. Opublikowany 09/01/2020 przez 4yus90. Treść jest chroniona hasłem. Aby ją Po kongresie wiedeńskim (1815) obszar ten powrócił w granice Cesarstwa Austrii. W latach 1820–1850 na mocy patentu Franciszka I ziemie dawnego księstwa oświęcimsko-zatorskiego wyłączono z kraju koronnego Galicji i Lodomerii i włączono je do posiadłości czesko-morawskich co oznaczało inkorporację do Związku Niemieckiego [3 Powstanie styczniowe (9,22 min.) Po powstaniu styczniowym (9,25 min.) Zmiany społeczno-gospodarcze na ziemiach polskich (5,54 min.) Działalność polityczna na ziemiach polskich (7,57 min.) Kultura polska przełomu XIX i XX wieku (6,18 min.) CAŁY ROZDZIAŁ (37,47 min.) 6nMvIN. 3 maja 1815. Podczas kongresu wiedeńskiego Rosja zawarła z Austrią i Prusami umowy o podziale Księstwa Warszawskiego oraz o utworzeniu Wolnego Miasta Krakowa. Panuje przekonanie, że w czasie kongresu wiedeńskiego stworzony został system, który przetrwał do I wojny światowej. Nie jest ono słuszne. Wystarczy choćby zerknąć na mapę Europy sprzed dwóch wieków i porównać ją do późniejszej o sto lat (1914 r.), by przekonać się, że ład wiedeński nie jest natomiast, że w tamtym stuleciu sprawa polska spychana była coraz mocniej na margines wielkiej polityki, choć jeszcze na kongresie wiedeńskim zajmowała ważne miejsce. Z tym, że już wtedy między słowami możnych ówczesnego świata a czynami ziała I zarzekał się przecież, że odbuduje Polskę, ponieważ „dał Polakom słowo”. Okazało się, że jego polityczne plany były w gruncie rzeczy kartą przetargową w zakulisowych negocjacjach z Austrią, Prusami i Wielką Polski został w Wiedniu przypieczętowany na lata, choć wcale tak stać się nie musiało. Francuzi przegrali wojnę, a wygrali pokój, bo w swoich szeregach mieli Charlesa de Talleyranda. Myśmy takiej osoby w Wiedniu nie drugiej strony, stale utyskujemy, że państwa zaborcze nie miały litości dla Polski, także na kongresie wiedeńskim. Zapominamy, że inne nacje: Czesi, Słowacy, Bułgarzy, Serbowie, Chorwaci, Słoweńcy czy Ukraińcy, bez państwa żyli o wiele dłużej niż tylko my byliśmy też podzieleni między obce państwa. I nie tylko naród polski zachował odrębność i świadomość narodową i poczucie jedności trzech rozdzielonych jego dawali, potem zabieraliKongres wiedeński w odniesieniu do Polski i Polaków można porównać do deseru. Zanim jednak Austria, Prusy i Rosja do niego doszły, najpierw „spożyły” w postaci trzydaniowego obiadu Rzeczpospolitą Obojga im to zaledwie dwie dekady z niewielkim okładem, choć do „połknięcia” mieli wtedy jeszcze obszar większy niż terytorium dzisiejszej III RP, Niemiec, Czech, Słowacji razem wziętych. „Przełykanie deseru”, czyli uporanie się z przywilejami, które Polacy otrzymali podczas kongresu monarchów, zajęło zaborcom w sumie więcej czasu niż zagarnięcie całej był tym, który zakłócił Petersburgowi, Berlinowi i Wiedniowi „proces trawienia” ziem Polski. Spory między uczestnikami kongresu, czyli zwykła rywalizacja mocarstw o zachowanie możliwej równowagi sił, miały wpływ na to, że zaborcy w Wiedniu postanowili dać Polakom w miarę solidny napiwek; naturalnie spory w ich ocenie. Tak czy inaczej powstało Królestwo Polskie, Wielkie Księstwo Poznańskie i Rzeczpospolita Krakowska, zwana Wolnym Miastem i podobieństwaDwa stulecia temu zaborcze potęgi miały zbliżoną do siebie nie tylko strukturę ustrojową, lecz też społeczną, istotnie różną od tej, którą miała I RP. Zaborcy postanowili przeobrazić Polaków na swój obraz. Rozbili równość szlachecką wobec prawa. Nadając tytuły hrabiów lub baronów, doprowadzili do formalnego usankcjonowania arystokracji jako odrębnego stanu. Drobna zaś szlachta, począwszy od zaściankowej i bezrolnej, została wyrzucona poza obręb warstw uprzywilejowanych. Skutek był taki, że wielowiekowy fundament, na którym opierało się funkcjonowanie wolnej Polski, został „ziemiach zabranych” – jak mówiono przez cały okres niewoli o terytorium leżącym na wschód od Niemna, Bugu, Zbrucza – najdłużej przechowywano rytuały i prawa Polski szlacheckiej, mimo że większość ludności była pochodzenia białoruskiego, ukraińskiego i litewskiego. Na „ziemiach zabranych” jeszcze we wczesnych latach 80. XIX w. funkcjonowały polskie zgromadzenia stanowe (sejmiki), do 1841 r. obowiązywał statut litewski z 1588 r., czyli z epoki, gdy na Litwie szkolnictwo i sądownictwo były urządzone w większości na wzór polski i przez Polaków pruski był w dużym stopniu przeciwieństwem „ziem zabranych”. Jego obszar, z wyjątkiem Poznańskiego w latach 1807--1814, znajdował się cały czas pod panowaniem Berlina. Kurs Prus wobec ziem polskich był też w gruncie rzeczy przez cały okres zaborów podobny, chociaż prowadzono go z różnym nasileniem. Wyjątkiem, w pewnym zakresie, było Wielkie Księstwo Habsburgów było równie trwałe i niezmienne. Polacy pod ich berłem pozostawali i to już od roku 1772. Wyjątkiem był przez pewien czas jedynie Kraków. Ale chociaż w Wiedniu mówiło się po niemiecku, to nie było zagrożenia wynarodowieniem. Historycy już dawno zauważyli, że nie mogło być germanizacji w państwie wielonarodowym, w którym Niemcy byli mniejszością. Lapidarnie rzecz ujmując: w państwie Habsburgów kosmopolityzm był jedynym możliwym patriotyzmem. Oczywiście, że dwór wiedeński próbował do lat 60. XIX stulecia robić, ile mógł, by język niemiecki zaczął pełnić rolę czynnika jednoczącego monarchię, coś na wzór łaciny w okresie wieków bieg dziejów targał za to tzw. centralnymi ziemiami Polski w okresie zaborów. Najpierw (1795– 1807) znajdowały się pod władzą pruską lub austriacką. Przez następnych osiem lat jako Księstwo Warszawskie było w istocie protektoratem kongresie wiedeńskim powołano do życia Królestwo Kongresowe. Potem przez rok, w dobie insurekcji listopadowej i wojny z Rosją, ziemie centralne były suwerenne. Następne trzydziestolecie to czas rosyjskiej dyktatury wojskowej, potężnej rusyfikacji administracji centralnej, ale przy zachowaniu polskiej administracji terenowej oraz wyodrębnić dwuletni okres (1861–1863), gdy Petersburg chciał przekształcić Królestwo w autonomiczną prowincję imperium rosyjskiego, w której władzę sprawować miała szlachta, współdziałając w tym celu z mieszczaństwem oraz z chłopami. Powstanie styczniowe zatrzymało ten proces. Po jego zdławieniu nastąpiła zmasowana rusyfikacja urzędników, w tym nauczycieli. I znów należy przyznać, że carat nie próbował za wszelką cenę rusyfikować ludności polskiej. Nie zatrzymywał też rozwoju gospodarczego ziem polskich, które na ogół rozwijały się prężniej niż PolskieNa kongresie wiedeńskim stosunkowo najdogodniejsze przywileje dostali Polacy od cara Aleksandra I. Tego władcę za najciekawszego – choć nie wielkiego – z całej dynastii Romanowów uważa świetny znawca Rosji, prof. Andrzej Nowak z UJ.– Jest on niedoceniany w Rosji, głównie dlatego, że jego ulubioną ideą było igranie z myślą o Polsce jako czynniku, który można wykorzystać w zabiegach o dominację nad całą Europą – mówi prof. Nowak. – W zamierzeniach Aleksandra I Polska miała być nieprześladowaną częścią imperium, obłaskawianą przywilejami, co bardzo denerwowało sporą część elit rosyjskich. Car chciał, by Królestwo Polskie pełniło rolę pola doświadczalnego dla całej zdecydował się wydać konstytucję dla Królestwa. W teorii była jedną z najliberalniejszych w ówczesnej Europie. Spośród trzymilionowej ludności Królestwa Polskiego w momencie powstania około 100 tys. obywateli uzyskało prawa wyborcze. Dla porównania, w tym samym okresie Ludwik XVIII nadał konstytucję, która takie uprawnienia dawała ok. 80 tys. Francuzów, choć Francja liczyła 32 mln ludzi. Praw, które mieli mieszkańcy samej Rosji, nie można porównywać z tymi, które dał Królestwu Aleksander. Prof. Andrzej Andrusiewicz, biograf Aleksandra I, twierdzi wręcz, że car kochał Polskę. Zaznacza jednak: – Owszem, stopniowo ograniczał prawa Królestwa Polskiego, ale on był carem piętnastoletnie dzieje Królestwa Polskiego, oceniane są z reguły przez pryzmat dramatycznego finału, czyli nocy listopadowej. Zapomina się, niestety, że ten okres był swego rodzaju fenomenem w historii Polski. Być może Polacy nigdy nie rozwijali się tak prężnie pod względem gospodarczym czy wręcz cywilizacyjnym jak wówczas. Mieszkańców Królestwa przybywało w tempie niesamowitym. W 1816 r. było ich 3 mln, a w chwili wybuchu powstania listopadowego 4,3 mln. Warszawa w 1830 r. była miastem ponad 130-tysięcznym, a piętnaście lat wcześniej miała 80 PrusyNa kongresie wiedeńskim zapadła też decyzja o powstaniu Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Zostało ono włączone do Prus i stanowiło integralną część państwa rządzonego przez króla Fryderyka Wilhelma III. Liczyło 29 tys. km kw. powierzchni (niewiele mniej niż obszar dzisiejszej Wielkopolski). Miało 786 tys. mieszkańców (blisko 250 tys. więcej niż obecny Poznań).Fryderyk Wilhelm III w maju 1815 r. wydał odezwę skierowaną do mieszkańców Wielkiego Księstwa Poznańskiego: „Będziecie wcieleni do mojej monarchii, nie potrzebując wyrzekać się waszej narodowości. Język wasz ma być obok niemieckiego we wszystkich publicznych aktach używany”. Król gwarantował też Polakom dostęp do wszystkich urzędów, godności i zaszczytów w jego ją słowami: „Liczę na waszą wdzięczność”. Rolę pośrednika między królem a poddanymi w księstwie pełnił książę Antoni Radziwiłł, noszący tytuł namiestnika. Była to funkcja reprezentacyjna, a rzeczywiste rządy sprawował naczelny prezes. Pierwszym posiadaczem tego tytułu został Joseph von Zerboni di Sposetti, na ogół przychylny Polakom. Taki był też następny naczelny prezes: Johann von w Wielkim Księstwie Poznańskim pozostały polskie. W 1822 r. władze Prus wydały nawet zarządzenie, które zakazywało niemczenia narodu polskiego i zabierania mu „tej największej świętości, jaką jest religia i język”. I faktycznie, przez pierwsze 15 lat do prześladowań Polaków na tle narodowościowym i religijnym nie formalnie Wielkie Księstwo Poznańskie przestało istnieć w 1848 r., to autonomią cieszyło się tylko do wybuchu powstania listopadowego. Berlin przestraszył się go. Już w grudniu 1830 r. zlikwidowany został urząd namiestnika. Zaczęła się germanizacja, a potem kolonizacja. Na sile przybrała, gdy do władzy doszedł Otto von Bismarck, nazywany „polakożercą”. Warto jednak pamiętać, że dla żelaznego kanclerza Polacy byli niebezpieczni przede wszystkim z powodów ekonomicznych. Bał się ich zaradności, przedsiębiorczości. I miał rację, bo Polacy potrafili się przeciwstawić jego planom i sporym pieniądzom, które wydawał na walkę z była walka dwóch nacjonalizmów: niemieckiego i polskiego. Dla Polaków była przy tym grą o przetrwanie. Trzeba jednak mieć świadomość, że niemal nic w historii nie jest czarno-białe. Bismarck, który dążył do skolonizowania ziem polskich, nie był przeciwny zakładaniu firm przez Polaków. Stawiał warunek: lojalność wobec KrakówRzeczpospolita Krakowska obejmowała Kraków, trzy inne miasta – Chrzanów, Trzebinię i Nową Górę – oraz 244 wsie. Na obszarze 1164 km kw., 3,5-krotnie większym niż powierzchnia obecnego Krakowa, mieszkało w 1815 r. 88 tys. ludzi, w tym 23 tys. w stolicy. Mikroskopijne państewko było kontrolowane przez rezydentów z trzech zaborczych państw. Konstytucja z 1818 r. na czele Rzeczypospolitej postawiła 13-osobowy senat, z prezesem na czele. Pierwszym został – z polecenia Aleksandra I – Stanisław Wodzicki. Cieszył się on poparciem rezydentów, co skutkowało tym, że Wodzicki rządził dość twardą ręką i mimo starań ze strony przeciwników władzę sprawował do śmierci w 1843 był „religią kraju”. Sędziami mogli być natomiast jedynie doktorzy prawa i to zamożni. W Rzeczypospolitej Krakowskiej cały czas obowiązywał Kodeks Napoleona oraz prawo francuskie. Ulgi celne spowodowały, że Kraków rozwijał się szybko, stając się centrum handlowym również dla ziem polskich należących do wszystkich państw zaborczych. Kwitło rzemiosło, górnictwo, hutnictwo. Wraz z zamożnością przybywało Rzeczypospolitej mieszkańców. W 1843 r. liczyła już 146 tys. osób, a sam Kraków miał 43 tys., w tym ponad 13 tys. narodowości 1833 r. państwa opiekuńcze narzuciły jej nową konstytucję. Ta do minimum ograniczyła wpływ mieszkańców na losy Rzeczpospolitej. Odebrano też Krakowowi prawo do wolnego handlu. Potem przyszła okupacja austriacka. Nieudane powstanie krakowskie stanowiło kres tego ciekawego tworu. Rzeczpospolita została włączona do zanim doczeka się pochwał za traktowanie Polaków w okresie panowania Franciszka Józefa I, była przez dziesięciolecia (od 1772 r.) pod władzą Franciszka I, tym zaborcą, który Polakom dawał najskromniejsze możliwości rozwoju ekonomicznego, a wobec politycznych aspiracji naszych przodków rząd w Wiedniu był zdecydowanie na „nie”.KSIĄŻKIStanisław Grodziski, „Rzeczpospolita Krakowska”.Książkę napisał najlepszy znawca tego zagadnienia. Prof. Grodziski przedstawił historię Wolnego Miasta Krakowa w latach 1815–1846: jego powstanie, ustrój, kłopotliwe położenie między trzema zaborcami (rosyjskim, austriackim i pruskim). Przypomniał słowa niemieckiego uczonego Konstantego Wurzbacha, który ironicznie porównał sytuację Rzeczpospolitej Krakowskiej do myszy obserwowanej przez trzy koty. Wydawnictwo Trzeciakowski „Pod pruskim zaborem 1850–1918”.Inny świetny znawca epoki rozbiorowej swoją pracę poświęcił sytuacji Polaków żyjących pod panowaniem pruskim. Prof. Trzeciakowski starał się w niej odpowiedzieć na pytanie, dlaczego ludność polska na tamtych ziemiach mimo wieloletniej niewoli nie tylko nie uległa procesowi germanizacyjnemu, lecz wręcz przeciwnie, wzmocniła swoje poczucie odrębności narodowej? Wiedza Łazuga „Kalkulować... Polacy na szczytach monarchii”.Prof. Łazuga jest poznańskim historykiem, ale od lat zajmuje się również, a może przede wszystkim dziejami Polaków w okresie zaborów, którzy byli poddanymi dynastii habsburskiej. W swoim dorobku ma biografię Michała Bobrzyńskiego, świetną książkę:„Rządy polskie w Austrii. Gabinet Kazimierza hr. Badeniego”. Niniejsza pozycja przedstawia dzieje karier politycznych Polaków pod rządami Habsburgów, a zrobiło je co najmniej kilkadziesiąt osób. Wydawnictwo Zysk i Łepkowski „Polska – narodziny nowoczesnego narodu. 1764–1870”.Jeśli ktoś chce zrozumieć, jak funkcjonował w tamtym trudnym stuleciu naród polski, to lektura książki prof. Łepkow­skiego jest niezbędna. A przy tym nadal niezwykle odkrywcza. PWN. obejrzyj 01:36 We're Getting Mutants in the MCU - The Loop Czy podoba ci się ten film? Obraz przedstawiający obrady kongresu wiedeńskiego pt. Kongres wiedeński, autorstwa Jeana Baptiste-Isabey Kongres wiedeński − zebranie przedstawicieli szesnastu narodów w sprawie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich oraz następujących po nich rewizji zmian terytorialnych i ustrojowych. Odbywał się on w Wiedniu od września 1814 do czerwca 1815. Ważniejsze państwa uczestniczące Zwołanie kongresu W związku z upadkiem Napoleona Bonaparte po bitwie narodów pod Lipskiem, wojska koalicji wkroczyły do Francji i zajęły jego stolicę. Zmusiło to francuskiego cesarza do abdykacji, a później został zesłany na wyspę Elbę. Po zakończeniu ekspansji Napoleona, chciano przywrócić do Europy porządek sprzed rewolucji francuskiej i wojen ich cesarza. W tym celu został zwołany kongres przedstawicieli szesnastu narodów, spośród których najwięcej do powiedzenia mieli: car Rosji Aleksander I król Prus Fryderyk Wilhelm III minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Robert Stewart Castlereagh cesarz Austrii Franciszek I minister spraw zagranicznych Austrii Klemens Lotar von Metternich minister spraw zagranicznych Francji Charles Talleyrand Postanowienia kongresu Obrady kongresu zakończyły się w czerwcu 1815, kiedy to podpisano akt końcowy. Wprowadzał on w Europie nowy ustrój polityczny, który opierał się na trzech głównych zasadach: restauracji; legitymizmie; równowadze europejskiej. Restauracja opierała się na przywróceniu tronu dynastiom obalonym podczas rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich. Według tej zasady miały być cofnięte zmiany terytorialne oraz ustrojowe, a także wprowadzone ponownie rządy absolutne. Jednak zmiany w niektórych krajach okazały się być opierał się na ideale świętego, nienaruszalnego władcy, który miał zapobiec wydarzeniom podobnym do Wielkiej Rewolucji europejska zakładała, że żadne państwo nie może dominować nad innymi, tak jak było w przypadku Francji rządzonej przez Napoleona. Według tej zasady, państwa, które brały aktywny udział w koalicji antyfrancuskiej, otrzymają znaczące zdobycze złożonych z tych trzech zasad jest nazywany systemem Metternicha na cześć jednego z jego głównych ważniejsze postanowienia kongresu to: deklaracja zakazu handlu niewolnikami; opracowanie protokołu dyplomatycznego. Zmiany terytorialne w Europie w wyniku postanowień kongresu Na obradach kongresu powstała nowa mapa polityczna Europy. Wielka Brytania umocniła swoją władzę na koloniach i oceanach, a Francja odzyskała terytorium sprzed 1792 oraz włączono do niej lewy brzeg Renu. Bawaria utraciła Tyrol oraz Salzburg na rzecz Austrii, ale otrzymała za to Palatynat Reński i Würzburg. Austriacy otrzymali Wenecję, odzyskali Dalmację i Lombardię, a także sięgnęli swoimi wpływami państwa północnych Włoch. W taki właśnie sposób rozwiązano utworzony przez Napoleona Związek Reński. Jego miejsce zajął Związek Niemiecki, w którym o przywództwo rywalizowały Prusy i Austria. Ci pierwsi rozszerzali swoje wpływy na północnej części Niemiec, a Austriacy na katolickim południu. Ta rywalizacja uniemożliwiała wspólne działania Związku Niemieckiego, którego organem ustawodawczym ustanowiono Bundestag z siedzibą we Frankfurcie nad oprócz wpływów, zyskały także Nadrenię, Westfalię, ziemie Pomorza wraz z wyspą Rugią, a także część Wielkopolski i Saksonii. Rosja także otrzymała dużo terytorium, a zdobyczami były: Finlandia, Besarabia i ziemie Księstwa Warszawskiego, na których utworzono Królestwo Kongresowe, teoretycznie niepodległe i złączone z Rosją unią personalną. Klasa trzecia zakres rozszerzony - profil humanistyczny Spis tematów lekcyjnych realizowanych na zajęciach w podanej kolejności 1. Rzeczpospolita w czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego - powtórzenie materiału. 2. Insurekcja kościuszkowska i trzeci rozbiór Polski. 3. Przyczyny upadku Polski w XVIII w - kontrowersje i polemiki. 4. Francja od konsulatu do cesarstwa. 5. Legiony polskie we Włoszech. 6. Europa pod wpływami Napoleona. 7. Blaski i cienie Księstwa Warszawskiego. 8. Wojna z Rosją i upadek Napoleona. 9. Kongres wiedeński. 10. Europa w latach 1815-1848. 11. Nowe idee i ruchy społeczne. 12. Ameryka Pólnocna w I połowie XIX w. 13. Wiosna Ludów w Europie. 14. Rosja i Turcja w połowie XIX wojna krymska. 15. Europa w I połowie XIX w. - utrwalenie materiału. 16. Europa w I połowie XIX w. - sprawdzian wiadomości. 17. Ziemie polskie w latach 1815-1830. 18. Geneza powstania listopadowego. 19. Powstanie listopadowe. 20. Wielka Emigracja. 21. Ziemie polskie w latach 1831-1846. 22. Wiosna Ludów na ziemiach polskich. 23. Ruch patriotyczny przed wybuchem powstania styczniowego. 24. Powstanie styczniowe. 25. Ziemie polskie w latach 1815-1864 - utrwalenie materiału. 25. Ziemie polskie w latach 1815-1864 - sprawdzian wiadomości. 26. Wojna secesyjna w USA i jej następstwa. 27. Zjednoczenie Włoch. 28. Zjednoczenie Niemiec i powstanie Austro-Węgier. 29. Rozwój gospodarczy świata - kapitalizm monopolistyczny. 30. Przemiany ustrojowe i nowe ideologie. 31. Ekspansja kolonialna mocarstw. 32. Nowy podział polityczny świata - stare i nowe konflikty. 33. Rozwój nauki i techniki na przełomie XIX i XX w. 34. Kultura masowa, Nowe kierunki w sztuce. 35. Ziemie polskie po upadku powstania styczniowego. 36. Przemiany społeczne i gospodarcze na ziemiach polskich. 37. Nowe nurty polityczne - socjalizm i ruch ludowy. 38. Geneza Narodowej Demokracji. 39. Rewolucja 1905-1907 w Rosji i Królestwie Polskim. 40. Ziemie polskie i świat w drugiej połowie XIX w. - utrwalenie materiału. 41. Ziemie polskie i świat w drugiej połowie XIX w. - sprawdzian wiadomości. 42. Świat u progu I wojny światowej. 43. Na frontach wielkiej wojny. 44. Rewolucja lutowa w Rosji. 45. Przewrót bolszewicki. 46. Polacy podczas I wojny światowej. 47. Klęska państw centralnych. 48. System wersalsko waszyngtoński, nowa mapa polityczna Europy. 49. Kryzys demokracji i gospodarki - narodziny faszyzmu. 50. Powstanie III Rzeszy. 51. Dyktatura Stalina w ZSRR. 52. Na drodze ku wojnie. 53. Kultura i nauka dwudziestolecia międzywojennego. 54. Odzyskanie niepodległości. 55. Polska granica zachodnia. 56. Walki o granicę wschodnią. 57. Rządy parlamentarne. 58. Przwrót majowy. 59. Obóz sanacji u władzy. 60. Społeczeństwo i gospodarka II RP. 61. Polska przed II wojną światową. 62. Świat i II Rzeczpospolita między dwiema wojnami - sprawdzian wiadomości. 63..Wojna obronna Polski 1939. 64. Imperialna polityka ZSRR w latach 1939-1941. 65. Działania zbrojne na świecie w latach 1939-1941. 66. Inwazja Niemiec na ZSRR i japonii na USA. 67. Powstanie i działalność wielkiej koalicji antyfaszystowskiej. 68. System terroru i okupacji w Europie i Azji. 69. Wielkie ofensywy sprzymierzonych. Zakończenie II wojny światowej. 70. Konferencje Wielkiej Trójki. Powstanie ONZ. 71. Świat podczas II wojny światowej - utrwalenie wiadomości. 72. Świat podczas II wojny światowej - sprawdzian wiadomości. 73. Ziemie polskie pod okupacją niemiecką. 74. Ziemie polskie pod okupacją radziecką w latach 1939-1941. 75. Powstanie i działalność Rządu RP na emigracji. 76. Polskie Państwo Podziemne. 77. Ruch oporu na ziemiach polskich - walka cywilna i zbrojna. 78. Holokaust - zagłada narodu żydowskiego. 79. Kształtowanie się i rozwój obozu polskiej lewicy komunistycznej w kraju. 80. Powstanie warszawskie. 81. Polska lubelska. 82. Przejęcie władzy przez komunistów w kraju. 83. Polacy na frontach II wojny swiatowej. 84. Świat i Polska w II wojnie światowej - sprawdzian wiadomości. 85. Konsekwencje II wojny światowej. 86. Problem niemiecki po II wojnie światowej. 87. System pojałtański - zimna wojna. 88. Kraje bloku radzieckiego. 89. Konflikty militarne i polityczne na Dalekim Wschodzie. 90. Powstanie państwa Izrael - konflikt żydowsko-arabski na Bliskim Wschodzie. 91. Przełom polityczny w 1956 r. Normalizacja stosunków Wschód-Zachód. 92. Proces integracji europejskiej. 93. Świat po II wojnie światowej - sprawdzian wiadomosci. 94. Tworzenie i utrwalanie struktur władzy komunistycznej w Polsce w latach 1945-1947. 95. Okres stalinowski w Polsce. 96. Odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych. Socjalistyczna gospodarka planowa. 97. Od Poznania 1956 do Gdańska 1970. 98. Polska lat siedemdziesi±tych - geneza sierpnia 1980 r. 99. Polacy na drodze do wolności od stoczni gdańskei do okr±głego stołu. 100. Rozkład systemu pojałtańskiego. Dekompozycja ZSRR. 101. Świat i Polska w latach dziewięćdziesiątych.

ziemie polskie po kongresie wiedeńskim mapa